Outro

Mijn laatste bericht typ ik hoog in de lucht. Technisch gezien ben ik nog in Amerika, dus het telt. Ik kan deze blog moeilijk de archieven in laten verdwijnen zonder een slotbericht - waar je aan begint moet je ook afmaken. 

Centraal in het derde en laatste trimester op Knox stond de muziek. Ik heb in twee jazz combo's mogen spelen, saxofoon in de ene en piano in de andere. De piano combo werd een hele bijzondere, waarin we muziek speelden uit de roaring '20s. Louis Armstrong zal hieronder de bekendste naam zijn, misschien samen met King Oliver. Bij elk optreden dat we gaven sloten we af met When the Saints Go Marching In. Met zeven man marcheerden we over een boerderij (nog net niet tussen de kippen), in de kantine tussen de etende studenten, en ook door een café. Ik op de melodica, want marcheren met een elektrisch keyboard... tja. 

De laatste vijf weken op Knox waren de beste van het hele jaar. Aan de ene kant is het jammer om dan afscheid te moeten nemen, aan de andere kant stop je op het hoogtepunt. Mijn huisgenoten hadden een surprise party voor me georganiseerd, en ik heb op de laatste jazz night met een vriendin mogen optreden. Na plichtmatig de laatste examens te hebben gemaakt, maakte ik met mijn ouders een afsluitende road trip. Zo vertrok ik vorig jaar samen met mijn ouders, en kom ik weer met hun terug naar Nederland. De cirkel is rond. 

In een jaar tijd heb ik een enorme ervaring opgedaan. Ik heb weer nieuwe plaatsen gezien, nieuwe mensen ontmoet. Ik heb gezien hoe het is op een Amerikaanse universiteit, op een liberal arts college. Ik heb geleerd dat hulp er altijd is, als je er maar om vraagt. En ik zal altijd dat Aziatische meisje uit Nederland blijven, maar nu wel met een echt Amerikaans accent.