Hoog in de Lucht

Terwijl ik dit typ vlieg ik nog ergens tussen Utah en Illinois. Ik heb een geweldige week gehad in Salt Lake City, en de koers is nu richting Amsterdam gezet. Met nog wel een tussenstop in Chicago en omgeving.

Thanksgiving

Het eerste wat ik zag toen ik dinsdag uit het raam keek op het vliegveld in Salt Lake City (in het vliegtuig zag ik niets, want blijkbaar was ik in slaap gevallen en ontwaakte ik pas na de landing): mountains! Tot nu toe nog geen sneeuw gezien waar ik met mijn voeten stond, maar in de bergen zal het wit genoeg zijn.

Coming Home, met een omweg

Mijn examen is gemaakt, paper is geschreven. Het eerste trimester is nu dan toch echt afgelopen. Vanaf dinsdagmiddag om klokslag twaalf uur moet iedereen opsodemetieren - wel op een aardigere manier, hoor. De sloten worden zelfs verwisseld, zodat je voor zes weken niets hebt aan de twee sleutels die je op je eerste dag had gekregen. Na de lange winter break is alles weer normaal. Maar wat doe je in de tussentijd...

Classes End

Het eerste trimester is voorbij. Qua lessen dan, want vandaag mag ik dan wel mijn laatste klas hebben gehad voor dit trimester, dit weekend staat in het teken van de tentamens. Nou ja, enkelvoud. En een paper van tweeduizend woorden. Zo gedaan.

Zondagochtend Langs De Kerk

Zondagochtend. De ochtend waarop iedereen zich nog in hun warme nest bevindt. De ochtend waarop iedereen nog moet bijkomen van de wekelijkse, zware zaterdag- en zondagnacht; de nachten van de 'YOLO'. Terwijl de meeste studenten hun roes uitslapen, zijn er al wel wat mensen in Galesburg wakker. Daar valt ook dit 'Aziatische meisje uit Nederland met de oranje rugtas' onder. Ik begin de dag door te gaan hardlopen in downtown Galesburg.

Halloween

De laatste dag van oktober. 'October, the thirty-first.' Pompoenen, verkleedpartijen en snoep, dat is het ultieme recept van Halloween. Ook ik ben de straten opgegaan, alleen voor iets anders dan jullie zouden denken.

Tomorrow Is Never Promised

T.G.I.F. Het was een rare week. Ook hier in Galesburg kunnen er onverwachte dingen gebeuren - zoals die keer toen een paar kwajongens voor de lol een afvalbak in de fik zetten -, want elke dag staan er genoeg verrassingen je op te wachten; waar je ook maar bent. De titel van dit bericht is een quote die deze week vaak op campus werd uitgesproken. Terwijl de volle maan weer trots aan de hemel stond, gebeurde er zondagnacht iets wat niemand had kunnen voorspellen.

Brandalarm en Schrijfconferentie

Ik moet toegeven, het is een rare combinatie. Maar zo zal deze dag, dinsdag 10-23-2012 (meteen maar aanpassen aan de lokale datumnotatie), voor mij de boeken ingaan. Een tikkeltje dramatiek, maar dat houdt het leven (en deze blog) spannend, moet je maar bedenken. Ik verklaar me nader.

Foto's

Cinematic Visions

Mijn First-Years Preceptorial vak. Elke maandagavond een film kijken, in de klas er een beetje over discussiëren en na elke film er een essay over schrijven. Het klinkt allemaal vrij relaxed, maar dat valt soms behoorlijk tegen. Op het moment hoor ik te beginnen aan mijn tweede grote paper, maar ach, heel even soggen kan geen kwaad, toch?

Familieweekend

Het is druk op campus, al is dat buiten niet echt te zien. Het weer in Galesburg is gelijk aan die in Hengelo. Wel wat warmer, maar ook genoeg nattigheid. Dit weekend is het familieweekend. Sommige studenten hebben alleen hun ouders te gast, anderen het hele gezin plus opa's en oma's, ooms en tantes, broertjes en zusjes. Mijn hoofdingrediënt van dit weekend is niet beschikbaar. Maar heb niet al te veel medelijden met me; ik heb alsnog een hele leuke tijd. 

Een Nieuw Filmpje

Aangezien ik per se twee tennisrackets mee wilde nemen, mijn saxofoon en nog veel meer andere troep (grapje natuurlijk, mijn rackets en saxofoon zijn alles behalve troep), was er helaas geen plaats voor pianoboeken. Klassieke muziek gaat bij mij nogal moeilijk uit het hoofd, dus dat was even een probleem. Maar ik heb er een oplossing voor gevonden. Wil je het zien?

Herfst

Ik kan eindelijk met jullie mee zeuren. Voor een tijdje dacht ik dat Galesburg geen herfst kent, aangezien het vorig weekend nog heerlijk weer was met 25 graden en volop zon. Sinds een paar dagen is daar niets meer van te zien. Het dondert en het bliksemt, het regent pijpestelen en de wind... die maakt het er ook allemaal niet beter op. Herfst. Het jaargetijde dat aangeeft dat het alleen maar kouder zal worden. 

Oktober, daar ben je alweer

Ik heb vandaag eigenlijk niet zo veel te zeggen. Gelukkig spreken foto's meer dan duizend woorden, dat lijkt me wel voldoende.

Eerlijke Quiz

Een quiz. Daarbij denk ik zelf aan een spel, waarbij de quizmaster vragen aan je stelt, moge je bij het goede antwoord die plasma tv, die koelkast of toch die vakantie onder de Spaanse zon in de wacht slepen. Nu is dit alleen mogelijk bij de quizzen op tv, aangezien deze prijzen in huiselijke kring niet gauw beschikbaar zijn. Over dit soort quizzen heb ik het natuurlijk niet. Ik zit wel op een college in Amerika waar ik wekelijks een of twee quizzen voor mijn neus heb liggen.

Voor de liefhebbers...

... en voor degenen die het missen.

Go Knox!

Dit weekend heb ik eindelijk de teams van Knox de sterren van de hemel zien schitteren. Een hele happening, moet ik zeggen. Het komt dicht in de buurt van mijn ervaring in vak P, en dat was al heel wat.

Allemaal Zwaantjes

Ik heb de vrijdagavond weer gehaald. Deze week voelde een stuk minder lang dan de vorige, maar dat betekent niet dat het minder vermoeiend was. Ik heb goede resultaten gehaald voor mijn quizzen, mijn tweede paper voor Cinematic Visions kwam gelukkig al veel makkelijker van mijn vingers af, maar ik heb ook tot de deadline nog zitten zwoegen voor mijn wiskunde opdracht. Maar hé, niets aan de hand. Nu heb ik het hele weekend de tijd om mijn eerste grote paper te schrijven, een quiz voor te bereiden voor Latijn en beginnen aan een nieuwe opdracht voor wiskunde. En er moet nog tijd zijn om bij te slapen, daar is weekend voor, natuurlijk.

Geen Roze Sokken

Ik begin al aardig door te krijgen hoe ik mijn leven hier moet leven. Dat klinkt erg cliché. Maar op een bepaalde manier voelt het wel zo.

Update

Het is zaterdag, mijn eerste collegeweek is voorbij. Het was een best lange week, om eerlijk te zijn. Vooral met het zware rooster wat ik voor mezelf heb uitgekozen, leek de week langer dan normaal. Maar dat hoeft niet negatief uit te pakken. Het is een kwestie van wennen, plannen en lol hebben. Dat komt vanzelf wel op zijn pootjes terecht. 

Boeken - waar zijn ze, als je ze nodig hebt...

Dat was de eerste, en nog vele te gaan. Mijn eerste dag van colleges is geweest. Al mijn vakken zijn in de ochtend, wat betekent dat ik heel vroeg begin, maar ook voor de middag klaar ben. Probleem is wel dat ik geen ochtendmens ben, maar daar moet mijn geest maar aan werken.

Pumphandle

Iedereen kent het gevoel. Je staat in een lange rij, te wachten tot je eindelijk aan de beurt bent. In dit geval stond ik niet in de rij voor een film of een theatervoorstelling. Een attractie, dat wel. Maar ook niet voor iets als een achtbaan of een toeristenattractie.

Een Explosie Vol Enthousiasme

Wat me tijdens deze introductieweek opvalt, is hoeveel energie de oriëntation leaders wel niet hebben. Ik ben een student voor wie zij actief zijn, en ik was na de eerste dag al moe. Oké, overdreven. Maar ik ben nu heel erg moe, en ik ben niet de enige.

How's Everything Going

Donderdag heeft zijn tijd ook alweer gehad, op naar vrijdag. Alle eerstejaars zijn hier nu voor twee dagen en de introductie is nog in volle gang. Ik heb een gesprek gehad met mijn advisor, een foto laten maken voor mijn ID op Knox (een verschrikkelijke foto, maar let's face it: elk meisje is ontevreden met haar pasfoto) en er zijn geplande ontmoetingen met je oriëntatiegroep om gezellig te kletsen of spelletjes te doen. Ook zijn er toespraken tussendoor, en ik moet zeggen dat ik nog geen een saaie man of vrouw voor mijn neus heb gehad. Ze kunnen allemaal een leuk praatje houden, met humor ook nog. 

Nighttime at Knox

Drie woorden om mijn eerste nacht hier te beschrijven: hitte, treinen en spierpijn. En nee, Olivier, I did not do the locomotion all night.

Eerste Ontmoeting

Een paar dagen in Galesburg en omstreken gehad en sinds vandaag officieel verhuisd. De auto was zwaar beladen met al mijn spullen; een volksverhuizing, noemde mijn moeder het. Zoiets was het ook wel, alleen dan voor een persoon natuurlijk. Terwijl jullie nog op een oor liggen, heb ik alle koffers en tasjes uitgepakt en zitten mijn ouders in het vliegtuig.

Na 303 Kilometer, Bestemming Bereikt

Alleen dan in het Amerikaans-Engels, want wij vragen hier de weg aan Susan, in plaats van de Hollandse Saskia en de Belgische Lucy. Mijn ouders gaan me 'droppen'. Het had zomaar gekund dat ze me met de auto wegbrengen naar mijn kamer in (ik noem maar iets, lieve Tukkers) Groningen, maar in plaats daarvan heb ik gekozen voor een andere eindbestemming; eentje over de oceaan en ergens in the middle of nowhere, schijnt het.

Let's Begin

Ik ben al een tijdje uit het land en het wordt dan ook de hoogste tijd voor een post. Na twee weken bij familie in het altijd zonnige San Jose te hebben gezeten, verblijven we nu in Oak Park. Het is een klein plaatsje vlakbij Chicago, die snel bereikt wordt met de metro. Het was maar voor een paar dagen, want morgen rijden we al naar mijn toekomstige woonplaats. De zon is hier verblindend fel, en ook al draag ik nooit een zonnebril, vanaf vandaag doe ik dat hier wel. Het kwik kan hier overdag de 30 overstijgen, maar tussen al die hoge gebouwen in de stad is het prima uit te houden. Af en toe een winkel binnenlopen kan natuurlijk ook geen kwaad...