zaterdag 3 november 2012

Tomorrow Is Never Promised

T.G.I.F. Het was een rare week. Ook hier in Galesburg kunnen er onverwachte dingen gebeuren - zoals die keer toen een paar kwajongens voor de lol een afvalbak in de fik zetten -, want elke dag staan er genoeg verrassingen je op te wachten; waar je ook maar bent. De titel van dit bericht is een quote die deze week vaak op campus werd uitgesproken. Terwijl de volle maan weer trots aan de hemel stond, gebeurde er zondagnacht iets wat niemand had kunnen voorspellen.

Zondagochtend las ik een mail over een ongeluk dat zich die nacht om half vier had plaatsgevonden. Een studente van Knox was aangereden en de bestuurder was per direct weggevlucht. Een paar uur later overleed het meisje aan haar verwondingen. Ze was een derdejaars studente, en aangezien Knox een vrij kleine universiteit is, kent iedereen elkaar wel zo'n beetje. Voor een eerstejaars als ik is de kans wat kleiner dat ik haar zou kennen, en dat was ook niet het geval. Maar het blijft heftig, ook als je groepjes studenten bij elkaar ziet, met verse tranen op hun wangen.

Veel mailtjes stroomden binnen met haar naam in de header. Niet alleen over de stomdronken, vrouwelijke bestuurder, maar vooral ook over manieren om hiermee om te gaan. Zo zijn er verschillende professionals aanwezig op de campus die geraadpleegd kunnen worden voor individuele gesprekken, maar groepsbijeenkomsten waren er ook genoeg om samen je verdriet te kunnen delen. Dit zegt wel iets over de school, lijkt me. Ik heb hier geen gebruik van gemaakt, maar het is goed om te weten dat het allemaal zo goed georganiseerd is. Jij maakt deel uit van deze gemeenschap en er zijn mensen op deze universiteit die willen dat het goed met je gaat. Ze willen er oprecht alles aandoen om het voor jou zo makkelijk mogelijk te maken.

Vandaag om een uur 's middags luidden de klokken, om een moment stilte van een ieder te vragen. Precies op dat moment was de begrafenis gaande in Georgia. Voor Knox studenten was er vanmiddag de gelegenheid om naar de herdenking te gaan in de kerk, om deze rare week af te sluiten. Een nieuwe week staat voor de deur. Een nieuwe week met nieuwe verrassingen.

Morgen is misschien geen belofte, maar blijf in ieder geval leven tot het moet eindigen.

4 opmerkingen:

  1. Dag Olivia,
    Een heftig afgesloten week....
    Jij kent mij niet. Dus zal ik me even kort voorstellen voordat ik mijn vraag ga stellen.
    Ik ben Wim Pon en al 55 jaren een goede vriend van Paul Oey. Ik weet van jouw bestaan door hetzelfde fototoestel dat we beiden hebben gekregen van Paul en Brigitte. Op jouw blog kan ik ook de producten bewonderen.
    Dat toestel was de aanleiding voor Paul om me op jouw blog te wijzen dat ik sindsdien heel impertinent met veel plezier volg… behalve deze laatste keer. Ik schrok ervan en besef ook weer dat de culturele afstand tussen Twente en Illinois niet heel groot is…
    Maar nu mijn vraag:
    Welk programma heb je gebruikt om te starten met je blog en gebruik je om het bij te houden. Ik vind het een rustig en goed te volgen blog… Vandaar.

    Wim Pon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nog even mijn mail-adres:
    w.pon@ziggo.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  3. wow, heftig olivia!
    Wisten ze uiteindelijk wie die bestuurder was?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een paar uren na het ongeluk hadden ze de auto kunnen vinden, en daarbij ook de - toen nog steeds - stomdronken vrouw.

      Verwijderen