Een Explosie Vol Enthousiasme

Wat me tijdens deze introductieweek opvalt, is hoeveel energie de oriëntation leaders wel niet hebben. Ik ben een student voor wie zij actief zijn, en ik was na de eerste dag al moe. Oké, overdreven. Maar ik ben nu heel erg moe, en ik ben niet de enige.

Iets tussendoor: het schijnt dat ze dit jaar expres een druk programma voor ons hebben gemaakt, zodat we aan het eind van de dag uitgeput zijn. Waarom de school dat wil? Zodat we geen energie kunnen steken in feesten en vooral in het benutten van alcohol. Vorig jaar zijn er tijdens de introductieweek vier nieuwe studenten in het ziekenhuis beland... (Amerikanen zijn ook niet zulke goede drinkers als Nederlanders, maar los daarvan uiteraard.)

Terugkomend op de titel. Het begon maandag al, toen ik hier met mijn ouders langs de International House reed. Er stonden allemaal mensen voor het gebouw, met paarse of gele t-shirts aan - de kleuren van Knox College. Ik stapte uit, en liep richting het gebouw. Ze keken me allemaal aan en begonnen plotseling te klappen, te juichen en te schreeuwen. Ik schrok me dood. Maar wel ongelooflijk leuk natuurlijk (niet dat doodschrikken, maar dat andere). Ik was een van de eerste studenten die aankwam op de campus, dus voor mij nog een vrij grote explosie. Er werd geprobeerd die explosie vast te houden, maar hoe langer, hoe meer er ontsnapt. Maar alsnog leuk en op die manier is er een leuke sfeer. 

Woensdagmiddag zouden we in groepen worden gedeeld in een van de theaterzalen op campus. Terwijl we wachtten tot we naar binnen mochten, stonden studenten in gele t-shirts ons op te peppen. Ze waren overal, het geluid was overal; ze schreeuwden, floten, maakten lawaai op zelfgemaakte trommels. Er werd gerend, gedanst, de groep werd warmgedraaid. En onder deze omstandigheden probeerde je de zaal binnen te komen en toen je daar zat... Nadenken was niet mogelijk. We werden bedolven door de explosie vol enthousiasme. 

En alsof dat nog niet genoeg was, organiseerden ze diezelfde avond een play fair. Over campus werd er rond gevraagd wat dat inhoudt en het zou er op neer komen - en ik gebruik de Engelse term - dat het 'a big recess' zou worden. Het werd gehouden op een indoor ruimte en niet iedereen kon tegelijk naar binnen, dus stonden we in de rij buiten te wachten. Ik ga proberen uit te leggen wat er gedaan werd, maar het is lastig... Probeer me te volgen. Wanneer je eindelijk zicht hebt op de enorme gymzaal, zie je twee rijen van mensen, met het gezicht naar elkaar toe. Ze houden hun armen omhoog, zodat ze een tunnel vormen. De rijen zijn trouwens geen saaie, rechte rijen, maar af en toe is er een scherpe bocht naar rechts, meestal een kronkelige weg rechtdoor. Wat doe jij? Jij rent door die tunnel, terwijl alle mensen om je heen joelen en juichen. Een kick, kan ik je vertellen. Maar dat was nog niet alles. Toen je het einde van de tunnel had bereikt, moest jij die tunnel aanvullen. Op een gegeven moment is iedereen binnen en dan wordt de adrenaline verhoogd. Jullie stellen je nog steeds die twee rijen voor, die door de hele zaal gaan. En stel je nu eens voor (laat ik de Plato-manier er maar even ingooien) dat die twee rijen worden samengevoegd en samen een lange, oneindige slinger vormen. Dan houdt iedereen de hand vast van de twee personen die naast je staan. Goed vasthouden, maar als het te gek wordt, laat gaan. Dat werd er omgeroepen. "Als het te gek wordt, laat gaan, als het te gek wordt, laat gaan... GO!" Van de ene kant bij de deur, waar we dus binnenkwamen en die 'tunnel' doorgingen, liepen de mensen dezelfde weg als ik had gerend, terwijl al die mensen om me heen lawaai maakten. Je ziet langzamerhand meer mensen in de slinger lopen, met nog steeds elkaars handen vast. Ze komen dichterbij, de bewegende slinger wordt langer, en dan... Meegesleurd door die enorme slinger, word je getrokken aan de ene arm en trek jij de persoon naast je mee met je andere arm. Je moet mee rennen, anders hou je het tempo niet vol. Wat een kick! Hierbij had ik de explosie van adrenaline ervaren. Na deze geweldige opwarmer volgden meer soort van spelletjes, allemaal met de bedoeling om zo veel mogelijk eerstejaars te zien en de naam te kennen. Dat we nog steeds niet veel namen kennen, ligt eerder aan ons geheugen dan aan de organisatie van de introductieweek.

What a blast.

De tunnel.

Daar ga je.