Eerste Ontmoeting

Een paar dagen in Galesburg en omstreken gehad en sinds vandaag officieel verhuisd. De auto was zwaar beladen met al mijn spullen; een volksverhuizing, noemde mijn moeder het. Zoiets was het ook wel, alleen dan voor een persoon natuurlijk. Terwijl jullie nog op een oor liggen, heb ik alle koffers en tasjes uitgepakt en zitten mijn ouders in het vliegtuig.
De afgelopen dagen hebben we Galesburg verkend, en omdat we daar zo snel mee klaar waren, besloten we Peoria en Davenport ook maar tegelijk te doen - we zijn er toch. Het is allemaal niet veel, maar het is iets. In Davenport is er zelfs een gezellige mall te vinden, dus mocht iemand ooit deze kant op komen...

Ik zit in mijn suite, Post Suite 2 om precies te zijn. Er zijn hier acht kamers, maar pas twee halve kamers zijn gevuld. Plus de kamer van onze 'resident assistent', een ouderejaars die ons in de gaten moet houden, en ervoor moet zorgen dat we ons allemaal thuis voelen. Met Post Hall heb ik een van de mooiere gebouwen te pakken. Waarom? Omdat er in de lobby een piano staat. Oké, hij is misschien wel aan de valse kant, aangezien niemand de moeite neemt om zo'n oude, ontstemde piano onder handen te nemen. En de lobby is weliswaar in hetzelfde gebouw, maar het is toch nog een eindje lopen. Maar desalniettemin is het toch een mooi, en vooral een handig gebouw. Helemaal beneden, als ik eerst een aantal trappen heb doorstaan, is er een keukentje, een plaats om de was te doen en, naast die oude barpiano, een kleine winkel voor primaire levensbehoeften (dat hebben ze me in ieder geval wijsgemaakt). Het zijn allemaal belangrijke dingen, voor het geval ik hier ooit ingesneeuwd raak tijdens een zware winter. Je weet het nooit.

Vandaag is mijn introductieweek dus begonnen. De eerste twee dagen zijn alleen voor de internationale studenten, pas daarna mogen Amerikaanse eerstejaars ons vergezellen. Het is nog vrij relaxed allemaal, vooral rekening houdend met studenten die met een jetlag hier aankomen. Voor mij is het tijdsverschil welgeteld zeven uren, maar dankzij een ontspannende vakantie vooraf heb ik daar geen last van. Morgen onder andere naar de bank en een downtown tour.

De ene helft van de kamer. Ik ben nog niet klaar. Moet alleen nog tijd en zin vinden.

Een trappenhuis.

Post Hall. Ik zit helemaal aan de rechterkant op een hoek, derde verdieping.

Knox bestaat 175 jaar. Een Nederlandse (de enige andere Nederlander die hier ook woont) bedacht de slogan hiervoor.

Grieks huis. Ik zal daar niet vaak komen... Correctie: ik zal daar nooit komen.

Old Main. Het heet zo, omdat dit hoofdgebouw van Knox al erg oud is.

Hier zijn studio's te vinden, die je kan reserveren als je in een muzikale bui bent. Ik moet nog uitvinden hoe het werkt.