Pumphandle

Iedereen kent het gevoel. Je staat in een lange rij, te wachten tot je eindelijk aan de beurt bent. In dit geval stond ik niet in de rij voor een film of een theatervoorstelling. Een attractie, dat wel. Maar ook niet voor iets als een achtbaan of een toeristenattractie.
Daar sta ik dan, met een hele groep mensen te wachten, wachten tot het moment dat ik vooraan sta. Ik was blij dat ik mocht, ik hou namelijk niet van lange rijen. Het begint leuk, je lacht en maakt telkens hetzelfde gebaar terwijl je een stap opzij zet. Het lijkt een routine, maar er is afwisseling af en toe. Sommigen steken hun hand uit, anderen geven je een high five. Al snel raak ik vermoeid van dezelfde handelingen en ondertussen heb ik ook nog honger; opsommend maakt dat het allemaal niet beter. Mijn hand voelt raar aan. Eerst alleen samengeknepen, omdat ik nu minstens honderd handen heb gehad; daarna bedenk ik me dát ik minstens honderd handen ben langs gegaan... goor. Zo ga ik nog een paar honderd handen verder, tot de rij van mensen ophoudt en ik de rij aanvul. En weer - daar sta ik dan, met een hele groep mensen te wachten, wachten tot het moment dat de laatste hand de mijne raakt. In totaal duurde deze attractie ongeveer een uur, terwijl ik met meer dan duizend handen contact heb gehad. Dan komt het moment. Vrijheid. Het eerste wat ik hierna deed? Op naar de dichtstbijzijnde wc om mijn handen te verzorgen met heet water en heel veel zeep. Dit was mijn eerste ontmoeting met een van de tradities van Knox. Pumphandle.

De introductieweek is voorbij, morgen beginnen de lessen. Dit weekend heb ik doorgebracht met een fietstocht en een strandbezoek. Conclusie van de fietstocht: Amerikanen kunnen niet fietsen. Het was gevaarlijker fietsen met hen, dan met Nederlandse tieners die met z'n drieën naast elkaar rijden te kakelen, terwijl ze ondertussen ook nog sms'en. Over het strandbezoek: ik had ook niet verwacht dat Galesburg een strand heeft, tot ik er was vanmiddag. Wees niet al te verbaasd.

Verder... Ik ben de enige in mijn suite die begrijpt hoe je internet op je laptop krijgt, dus ben ik automatisch de persoon geworden bij wie ze komen voor computerproblemen - niets is veranderd. En ik ben de enige die niet bang is voor kleine, vliegende beestjes, wat betekent dat ik op sommige avonden door de gemeenschappelijke ruimte ren om ze quick and painless te doden. Of, als de echte dierenvriend die ik ben, ze vriendelijk uit het raam te gooien, maar de ramen zijn hier altijd dicht, dus dat is praktisch onmogelijk. 

Dat is het wel voor nu, morgen gaat het beginnen!

By the way, ze hebben hier een frickin ALDI!

Lake Story Park in Galesburg.

Er was een cardboard boat regatta. We moesten met z'n twaalven de race timen - best zinloos.

Let's meet my roommate: Shelby!