Update

Het is zaterdag, mijn eerste collegeweek is voorbij. Het was een best lange week, om eerlijk te zijn. Vooral met het zware rooster wat ik voor mezelf heb uitgekozen, leek de week langer dan normaal. Maar dat hoeft niet negatief uit te pakken. Het is een kwestie van wennen, plannen en lol hebben. Dat komt vanzelf wel op zijn pootjes terecht. 

Laat ik in dit bericht een soort update houden. Allereerst, de treinen. Tijdens mijn eerste nacht dacht ik te dromen over de treinen in Galesburg. In plaats daarvan werden die dromen werkelijkheid doordat het geluid van de hoorn naast mijn bed weerklonk. Maar het gaat goed, vrij snel eigenlijk. Of er rijden nu minder treinen, of ik merk ze minder op. Van echte hitte is ook geen sprake meer. Het weer is wisselvallig; vandaag is het toevallig een zonnige dag met 25 graden, maar van de week was het de hele dag koud en somber met regen. Wanneer dat laatste het geval is en je toch naar buiten moet, ga je door zo veel mogelijk gebouwen om je eindbestemming te bereiken - zo doen ze dat hier.

De lessen zijn super. Elke docent die ik spreek is enthousiast en motiverend. Dat geldt trouwens ook voor de studenten, ik heb nog nooit zo veel leergierige leeftijdsgenoten bij elkaar gezien. Elke ochtend, behalve op woensdag, begin ik met wiskunde om acht uur 's ochtends. Vanaf half acht gaat de kantine pas open, dus meteen na het ontbijt door naar de klas. Mijn wiskunde klas bestaat uit vier leerlingen, waarschijnlijk omdat zeer weinigen zo gek zijn om een eerste uur les te nemen. Ik moet zeggen dat ik, naarmate de week vorderde, steeds meer moeite had met het openhouden van mijn ogen. Latijn is een iets grotere klas, namelijk veertien leerlingen. Dit is elke dag het tweede uur en het is goed te volgen. Cinematic Visions is echter nog een hel voor me. Het is een discussieklas over films, en ik heb nog veel moeite met de dingen die ik wil zeggen goed verwoorden in het Engels. Ik weet het, dat komt vanzelf, maar voor nu is het nog erg frustrerend.

Mijn Engels is trouwens veel beter dan ik zelf had ingeschat. Als hier aan mij wordt gevraagd waar ik vandaan kom, en ik noem een land in plaats van een staat, en dan ook nog eens Nederland, schrikken ze zich allemaal dood. 1. Er werd verwacht dat ik een Amerikaanse zou zijn. 2. Zo niet, dan ligt Azië natuurlijk voor de hand, en niet een land van de blonde meisjes. Niemand hoort aan mij dat ik een internationale student ben. Ik krijg veel complimenten over mijn uitspraak, dat ik vloeiend Engels spreek, en andere vleiende opmerkingen. 

Om nog terug te komen op het verhaal van de boeken. Op advies van mijn professor had ik uiteindelijk toch mijn boeken bij de bookstore gekocht, met de bedoeling ze later weer terug te geven. Een dag nadat ik die boeken dus had gekocht, kwamen dezelfde boeken aan per post van Amazon. Ik besloot maar meteen weer naar de bookstore te gaan. Om zomaar met een doos binnen te lopen en te vragen of ik mijn geld terug mag, zonder reden, leek me geen goed plan. Ik bedacht de volgende strategie. Als ik ook nog iets koop in de bookstore, lijkt het minder erg (en voel ik me minder schuldig). Maar er waren drie vrouwen aan de kassa. Een tegen drie, dat is niet eerlijk. Dan maar even wachten op een geschikt moment. De twee oudere vrouwen liepen weg van de kassa: dat was mijn kans. Ik liep meteen - nou ja, onopvallend en meteen - naar de kassa met de artikelen die ik wilde kopen, én, zei ik, ik zou graag deze boeken terug willen geven (ik noemde geen reden). Natuurlijk, geen probleem, gaan we doen! Ze was bezig mij geld terug te geven voor de boeken, tot een van de oudere vrouwen terugkwam. Ze zag er niet vrolijk uit, waarschijnlijk omdat veel studenten doen wat ik deed. De oudere vrouw gaf de jongere een preek over iets wat ik niet begreep, en het kon me ook niet veel schelen want missie was geslaagd! Ik heb nu al mijn boeken binnen, en mijn geld terug voor de boeken die ik niet meer nodig had. 

Qua buitenschoolse activiteiten heb ik nu alleen nog saxofoonles (wat trouwens heel erg gaaf is!). Verder speel ik piano wanneer ik wil en ga ik naar de gym wanneer ik zin heb. Ik stond op het punt om het track team te vergezellen, maar heb dat uiteindelijk toch maar niet gedaan. Ik wil me niet vastpinnen op iets wat ik het hele jaar elke dag moet doen... dat wordt hem niet. Het tennisteam is waardeloos, en blijkbaar is er niet de cycling club die ik zocht, dus het is nog even zien wat ik hier ga doen. Het komt allemaal vanzelf wel.

Na deze lange update, sluit ik af met wat foto's.

Mijn favoriete pen.

Een KAWAI vleugel!

In een van de oefenruimtes.