Ik begin al aardig door te krijgen hoe ik mijn leven hier moet leven. Dat klinkt erg cliché. Maar op een bepaalde manier voelt het wel zo.
Ik ben hier exact zeventien dagen, waarvan acht met colleges. Ik weet waar alle gebouwen staan, ik weet de kortste route naar deze gebouwen (volg niet het pad maar het gras) en ik weet hoe je op weg naar die gebouwen zo min mogelijk met de wind hoeft te strijden. Op deze manier ben ik voorbereid voor een vroege, strenge winter in Illinois.
Vandaag heb ik voor de tweede keer de was gedaan. Even een plaatje schetsen. In mijn gebouw zijn er wasmachines te vinden, en ze zijn maar een paar meter links van me. Ideaal dus, niet iedereen heeft daar geluk mee. Alleen moeten we niet vergeten dat ik op de derde verdieping woon en de wasruimte zich op de begane grond bevindt... Daar ga ik dus met mijn lading kleren, alle trappen af om twee wasmachines te bemachtigen. Ik lever mijn kleren voor een halfuurtje in, om ze daarna voor een uur te laten drogen. Veel te lang, vind ik, en het wordt ook veel te droog (maar goed, daar zijn drogers voor natuurlijk), maar na weer een paar keer het trappenhuis te hebben begroet, mag ik voor de laatste keer omhoog met mijn schone, droge was. Al mijn kleren laten nog steeds dezelfde kleuren zien als in de winkel en er is (neem ik aan) nog geen sprake van krimpen, wat mij een tevreden mens mag maken. Laten we hopen dat ik een tevreden mens mag blijven.
Ik ben hier exact zeventien dagen, waarvan acht met colleges. Ik weet waar alle gebouwen staan, ik weet de kortste route naar deze gebouwen (volg niet het pad maar het gras) en ik weet hoe je op weg naar die gebouwen zo min mogelijk met de wind hoeft te strijden. Op deze manier ben ik voorbereid voor een vroege, strenge winter in Illinois.
Vandaag heb ik voor de tweede keer de was gedaan. Even een plaatje schetsen. In mijn gebouw zijn er wasmachines te vinden, en ze zijn maar een paar meter links van me. Ideaal dus, niet iedereen heeft daar geluk mee. Alleen moeten we niet vergeten dat ik op de derde verdieping woon en de wasruimte zich op de begane grond bevindt... Daar ga ik dus met mijn lading kleren, alle trappen af om twee wasmachines te bemachtigen. Ik lever mijn kleren voor een halfuurtje in, om ze daarna voor een uur te laten drogen. Veel te lang, vind ik, en het wordt ook veel te droog (maar goed, daar zijn drogers voor natuurlijk), maar na weer een paar keer het trappenhuis te hebben begroet, mag ik voor de laatste keer omhoog met mijn schone, droge was. Al mijn kleren laten nog steeds dezelfde kleuren zien als in de winkel en er is (neem ik aan) nog geen sprake van krimpen, wat mij een tevreden mens mag maken. Laten we hopen dat ik een tevreden mens mag blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten