Met mijn kunstgeschiedenisklas gingen we op excursie naar de Art Institute of Chicago. Ze hadden geen betere dag kunnen uitkiezen - qua weer dan.
De midwest staat bekend om haar wisselvallige weer. Iemand zei wel eens dat de weergod van de midwest lijdt aan schizofrenie. Binnen drie dagen ging het kwik van +18 naar -18; van een prachtig zonnetje, naar heftige windstoten, naar oneindige regenbuien, naar ijskoude sneeuwstormen. Op sommige plekken van de wereld wordt hier een seizoen de tijd voor genomen om deze veranderingen in gang te zetten. Hier is dat duidelijk een ander verhaal. Op een vroege, koude donderdagochtend gingen we met de bus richting Chicago. Prioriteit van de field trip was natuurlijk het museum, maar buiten was er ook niet veel te zoeken. Vrijwel de hele middag hebben we binnen doorgebracht, op een warme plek en er was genoeg te zien.
Op donderdag is de entree aan dit museum gratis voor studenten en scholen. Vroeg in de middag liep er een klas rond met kinderen van, ik schat, tien jaar. Een gids liep voor de groep uit, terwijl de kinderen braaf volgden met een klapstoeltje onder de arm. Bij een vitrine zag ik een ander groepje. Deze kinderen zaten op het stoeltje, aandachtig luisterend wat de mevrouw te vertellen had. Af en toe stelde de gids een vraag aan ze, en telkens waren er wel een paar die enthousiast hun vinger in de lucht staken, in de hoop dat ze mochten vertellen wat zij dachten. De Art Institute of Chicago - net iets anders dan Koningin Juliana Toren.
Dit weekend is het hard studeren voor maandag, een tentamen over een paar eeuwen kunstgeschiedenis. Morgen is natuurlijk ook de Super Bowl, maar aangezien ik in een meisjeshuis woon zal dat waarschijnlijk niet op tv te zien zijn. (Gemiste afleveringen van The Bachelor, daar moet ik het mee doen.)
Hieronder een impressie van de excursie (of klik hier).
Op donderdag is de entree aan dit museum gratis voor studenten en scholen. Vroeg in de middag liep er een klas rond met kinderen van, ik schat, tien jaar. Een gids liep voor de groep uit, terwijl de kinderen braaf volgden met een klapstoeltje onder de arm. Bij een vitrine zag ik een ander groepje. Deze kinderen zaten op het stoeltje, aandachtig luisterend wat de mevrouw te vertellen had. Af en toe stelde de gids een vraag aan ze, en telkens waren er wel een paar die enthousiast hun vinger in de lucht staken, in de hoop dat ze mochten vertellen wat zij dachten. De Art Institute of Chicago - net iets anders dan Koningin Juliana Toren.
Dit weekend is het hard studeren voor maandag, een tentamen over een paar eeuwen kunstgeschiedenis. Morgen is natuurlijk ook de Super Bowl, maar aangezien ik in een meisjeshuis woon zal dat waarschijnlijk niet op tv te zien zijn. (Gemiste afleveringen van The Bachelor, daar moet ik het mee doen.)
Hieronder een impressie van de excursie (of klik hier).
 |
| Het grote doel van dit uitstapje (drie uur heen, drie uur terug): een schilderij in real life zien, waar je uiteindelijk je eindpaper over gaat schrijven. Over dit schilderij met Johannes van Patmos, geschilderd door Poussin, ga ik proberen vijf kantjes vol te schrijven. |
 |
| Dit was een bijzonder kunstwerk. Bezoekers worden aangemoedigd om een snoepje van de hoop te pakken. De artiest maakte met dit hoopje snoep een parallel met zijn partner, die aan aids leed. De partner van de artiest werd tijdens zijn ziekte steeds magerder en overleed uiteindelijk; net als dit hoopje snoep, dat steeds minder en lichter zal worden tot er niets meer van over is. |
 |
| Met z'n drieën 'op' de boon van Chicago. Terwijl het sneeuwde. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten