De Rode Bulls

Het beloofde basketbalverhaal. Op 8 maart beleefde ik mijn tweede NBA basketbalwedstrijd (als toeschouwer uiteraard), dit keer in de arena van de Chicago Bulls, maar wel opnieuw met de Utah Jazz. Een tweede overwinning zat er niet in, een spektakel was het weer wel. 

Om bij het United Center te komen, moest er rekening gehouden worden met een lange busreis. Dit uitstapje werd georganiseerd door een club van de universiteit, zodat we met negentig man op weg gingen naar een geweldige avond, weliswaar in twee gele schoolbussen. Comfortabel is het alleen niet. Elke oneffenheid op de weg was op de banken te voelen. Stijf liepen we de bus uit, en terwijl we het stadion inliepen, keken we onze ogen uit. De arena van de Utah Jazz was niet bijzonder groot, deze daarentegen...

'Welcome to the Madhouse!' Een geweldig groot stadion, dat bomvol zat. Echter was de sfeer in Salt Lake City vele malen beter, en blijkt het publiek van de Chicago Bulls vooral naar de wedstrijden te gaan om te socializen. (Dat is ook een manier om snel van je geld af te komen.) Maar wanneer het erom spant gaat iedereen dan toch staan, want met nog zes seconden op de klok werd de winnaar pas beslist. Nog tien seconden te gaan, en de Utah Jazz stonden voor met 88-86. De Bulls gaan gauw in de tegenaanval; een Bull schiet, de Bull mist. Iedereen vecht om de rebound, gecreëerd door de gemiste kans van deze Bull, donkerblauw en rood over het veld. Dan loopt een rode speler naar de hoek, weg van de chaos. Een andere rode speler krijgt de bal, past hem naar nummer 8. Nummer 8, Bellinelli, ontvangt de bal, richt, en hij scoort! Een driepunter! Nog zes seconden op de klok en het is 89-88 voor de Bulls. And the crowd goes wild!

Een groot verlies voor mijn kamergenoot uit Salt Lake City, maar een juichende groep Knox studenten terug in de gele schoolbussen. Rond half twee 's nachts zouden we pas terug zijn, en tot die tijd doen er een paar studenten gewoon een tukje op de grond in de bus...