Participation; "wat denk jij?"

Ik heb een drukke, eerste week achter de rug. Mijn vakken zijn leuk en interessant, maar ook zwaar en uitdagend. Het past wel goed bij me, al zeg ik het zelf. Al het leeswerk dat erbij hoort iets minder, maar dat went hopelijk vanzelf.

Een behoorlijke boekenlijst kreeg ik bij het kiezen van de vakken die ik nu volg. Naast de fysieke teksten is er ook lesmateriaal die je van internet moet plukken - nog meer lezen, dus. De bedoeling is dat je het opgegeven lees-huiswerk bestudeert vóór de les, zodat er ín de les dieper in de stof gedoken kan worden. De professor geeft meestal een lecture, maar het belangrijkste van de college is de discussie - de input van de klas. Interessante punten uit het gelezen materiaal worden genoemd, vragen die bij je opkomen worden gesteld. Hoe meer je dit doet, hoe beter; je wordt immers ook becijferd op participation. Natuurlijk heeft niet iedereen altijd wat te zeggen. Wanneer het al een tijdje stil is, en je van jezelf weet dat je niets zinnigs te vertellen hebt, kun je beter oogcontact vermijden en doen alsof je pen het papier niet meer kan loslaten.

Amerikanen hebben hier over het algemeen minder problemen mee. Of dat aan kennis of bluf ligt, ze hebben altijd een antwoord klaar. Niet eens in een woord, maar in een paar zinnen - soms een hele paragraaf. Ik ben zelf, om eerlijk te zijn, gewend om al gauw "weet ik niet" te zeggen. Makkelijk, maar nietszeggend. Je bent geïnteresseerd, laat dan ook die interesse zien. Proberen alsnog een antwoord te formuleren is niet alleen goed voor je eindcijfer, maar het helpt je tegelijkertijd over het onderwerp na te denken; twee vliegen in een klap!* Bovendien bestaan er geen slechte opmerkingen, alles kun je vanuit een nieuwsgierige manier bekijken. Positive thinking.


*Of in het Engels, mijn saxofoonleraar zei eens: "And then, I just killed two birds with one stone." Ik keek nogal raar op toen hij deze uitdrukking gebruikte. Waarom zou iemand zomaar twee vogels doden, met een steen nog wel?